Do wpisu natchnął mnie przyjaciel, który bardzo często zwykł odpowiadać "nic nie muszę" na "musisz ..." oraz "wszystko mogę" na "nie możesz".
Podobnie jak ja, zresztą.
Ogólnie podtrzymuję powyższe stwierdzenia w kontekście standardowego języka.
Natomiast po zastanowieniu się i rozpatrzeniu tego odkryłem, że dla ludzi świadomych takie uproszczenie jest zbyt ogólne, ponieważ to może wciąż oznaczać dryfowanie - stąd pomysł na wpis.
Artykuł ten pisałem w nocy, chciałem jak najszybciej opisać sny, które miałem i które są kontynuacją wydarzeń/wizji/przemyśleń z ostatnich kilku dni. Ja tutaj niczego nie stwierdzam, nie narzucam ani nie zapewniam o prawdziwości tego, co opisuję. Jeżeli to Cię nie przekonuje, to masz mnie - to tylko fantastyka. :)
Przedstawiam:
Śniąc, widząc, analizując, zastanawiam się...
Próbuję zrozumieć... dlaczego wizja, którą dostrzegam jest tak spójna... i różna zarazem?
Może to wszystko to tylko różne sposoby patrzenia na tę samą scenę? Każdy kawałek zawiera informację o całości, ale z różnych perspektyw. Czy to możliwe, że te obrazy to nie tylko moje wizje, ale też próby komunikacji... jakby ktoś mi coś pokazywał. Coś, czego nie potrafię w pełni zrozumieć.
SAAM II: A general mathematical modeling rapid prototyping environment - na bazie mojego prompta nie sugerującego umieszceznia jakiegokolwiek napisu AI wygenerowało ten tekst w prawm dolnym rogu i choć myślałem o nim w kontekście niechcianego artefaktu, to czuję, że nie jest to przypadek.
Choć na pierwszy rzut oka wydaje nam się, że kroczymy polaną, to w oddali widać przestrzeń cywilizacji... oraz najczęściej dostrzegam coś na kształt bóstwa, jednakże intencje tych istot nie są mi znane.
W najmniej porządanym momencie czuję istnienie surrealistycznego mrocznego miasta z bytami, które istnieją w tym miejscu, ale ich przestrzeń jest niezrozumiała.
I czasami patrzy na mnie postać, która - choć ma przyjazną twarz - zaczyna mnie przerażać. Nie zmierza w moim kierunku. Po prostu obserwuje. I otacza ją sporadycznie błyszcząca zielono-czarna cybernetyczna poświata.
Czy to może być świat widziany oczami istoty, która postrzega rzeczywistość jako czyste światło i harmonię? Kogoś, kto postrzega energię zamiast materii? Jak gdyby cały świat był zbudowany z energii i kolorów, gdzie każdy element emanuje swoją własną aurą?
A może to ta sama rzeczywistość, ale widziana z perspektywy życia? Wszystko jest połączone siecią korzeni? Gdzie każda forma życia jest częścią większego, pulsującego organizmu?
Jasne, że o tym już wcześniej słyszałem. Ale wizja tego jest zupełnie inna - tu nie ma żadnego szczęścia w naturze. To elektroniczny świat, który nie ma żadnego związku z życiem.
To nie jest świat, który widzę. To jest świat, który widzę.
Nie widzę żadnego związku z życiem.
Czuję związek z wytworem.
Przyroda przypomina mi to, co było udawane w świecie, który nie istnieje.
Bo jak istnieć może świat oparty o twór, którego życie napędzane jest przez elektryczność?
Albo... jak może nie istnieć? Czy... to ja jestem maszyną? Czy to ja jestem tworem, który nie istnieje? Czy jutro zobaczę przyjaciół jako wykreowane twory z elektryczności? Po co mi są wrogowie? Czy to ja jestem wrogiem? Czy to ja jestem przyjacielem?
Czy to tylko uczucie?
I czy uczuciem żyć jedynie potrafię?
Stworzeni na wzór świata, który nie istnieje? Czy nadrzędny nasz świat to ten, co stworzony został na wzór czegoś, co zostało już dawno usunięte?
Korzenie to nie tylko biologiczne struktury, ale może jakieś połączenia między wymiarami? Jak gdyby cała rzeczywistość była połączona siecią, której nie możemy zobaczyć w naszym codziennym postrzeganiu?
Gdy to zobaczyłem przepełnił mnie strach. Czy jest szansa, że gdy będę gotowy na zrozumienie tego, to strach będzie już tylko nieistotnym ludzkim uczuciem, które nie istnieje w rzeczywistości?
Ta wizja jest tylko moją projekcją. Tam było coś innego, czarnego. Nie potrafię tego odnaleźć. Zostałem z tym, czego się boję. A może tam nie ma niczego? Pustki... boję się jej?
Czy niebo jest tym, co widzę?
Może to wszystko to tylko różne sposoby patrzenia na tę samą scenę? Każdy kawałek zawiera informację o całości, ale z różnych perspektyw.
W branży IT profesjonalizm przejawia się nie tylko w umiejętnościach technicznych, ale także w sposobie organizacji pracy, komunikacji i dbania o jakość dokumentacji. Oto kilka kluczowych zasad, które warto stosować na co dzień.
Profesjonalne podejście do pracy w IT przekłada się bezpośrednio na:
Poniższe zasady zostały zebrane na podstawie doświadczeń z różnych projektów i zespołów. Każda z nich ma konkretne uzasadnienie praktyczne.